Bankiha.ir  مجله بانکی ها

به هر حال هركس بايد يك روز در اين موقعيت قرار بگيرد. پس چه بهتر كه آن را در زمان و وقت مناسب انجام داد. احساس مي‌كنم حالا كه به 57 سالگي رسيده‌ام، وقت آن رسيده كه از حرفه بازيگري كناره‌گيري كنم. نبايد آنقدر در اين حرفه باقي ماند كه همه آرزوي كناركشيدن‌تان را داشته باشند!

خب، درباره هيچ چيز نمي‌توان به طور قطعي صحبت كرد! ولي خودم مي‌خواهم بازنشسته شوم. اميدوارم همكارانم با پيشنهادات فريبنده و وسوسه‌كننده به سراغم نيايند. وقت آن است كه كمدين‌هاي جوان و تازه‌نفس بيايند و صحنه‌گرداني كنند.

صددرصد. خنداندن آدم‌ها كار ساده‌اي نيست و شما بايد تلاش زيادي كنيد تا بتوانيد در كارتان موفق شويد. از اين كه نام،‌ چهره و حضورم باعث خنده و شادي مردم مي‌شود، راضي هستم. حتي اگر ديگر اين كار را انجام ندهم، مي‌دانم باز هم مردم از شنيدن نامم زيرخنده خواهند زد. پاداشي كه طي اين سال‌ها براي كارم گرفتم، همين خنده‌هاي از ته‌دل آنها بوده است.

مردم فكر مي‌كنند چون مي‌توانم آنها را روي صحنه يا جلوي دوربين بخندانم، پس توانايي آن را هم دارم كه در برخوردها و ديدارهاي معمولي هم اين كار را انجام دهم، اما در رابطه با من، مساله اصلا به اين صورت نيست. من در زندگي شخصي‌ام بيشتر آدمي ساكت و بي‌صدا هستم. در اين شرايط، بندرت اتفاق مي‌افتد كه بتوانم در قالب و نقش يك كمدين و بازيگر ظاهر شوم. همين مساله در طول اين سال‌ها باعث ناراحتي و دلخوري گروهي از مردم از من شده است. آنها در اين برخوردهاي فردي، فكر مي‌كردند دارم خودم را مي‌گيرم يا ناز مي‌كنم!

حس شخصي‌ام اين است كه مستربين كودكي است كه در بدن يك آدم بزرگسال گير افتاده و محبوس شده است. يكي از دلايل اصلي موفقيت بين‌المللي مستربين هم همين است. تمام فرهنگ‌ها مي‌توانند با بچه‌هايي كه رفتار و حالات مشابهي دارند، همذات‌پنداري كرده و آنها را درك كنند. به همين دليل است كه بخش بزرگي از مردم جهان به او احساس نزديكي مي‌كنند. واقعيت امر اين است كه بچه‌هاي 10، 12 ساله فرهنگ‌ها و كشورهاي مختلف، نقاط مشترك بيشتري دارند تا مردان 30 ‌ساله همان فرهنگ‌ها، ما آدم‌ها با بزرگ‌شدن، حس‌هاي خاص پيدا مي‌كنيم كه همين حس‌ها، ما را از يكديگر جدا و دور مي‌كند. من هم هنگام بازي در نقش مستربين، تمام سعي و كوششم اين بود كه مثل يك بچه بازي و رفتار كنم.

خب، خيلي جالب است كه با آدم طوري برخورد كنند كه انگار براد پيت يا تام كروز است؛ من هيچ وقت يك ستاره به آن مفهوم نبودم. قيافه خيلي قشنگي هم نداشته‌ام! به همين دليل، استقبال بالاي تماشاگران و طرفدارانم باعث تعجب زيادم مي‌شود.

آرزوهاي زيادي داشتم و هرچند وقت يكبار، يكي از آنها را دنبال مي‌كردم! بعد از مدتي هم آنها را رها كرده و به سراغ روياها و آرزوهاي ديگري مي‌رفتم. در روياهايم به همه‌جا رفتم و تبديل به خيلي‌ها شدم. ولي وقتي به دنياي واقعي برمي‌گشتم، هميشه دوباره خودم را در ميان گاو و گوسفندها و مزرعه مي‌ديدم. پدرم كشاورز بود. يك مزرعه كوچك داشتيم. با دو برادر بزرگ‌ترم روزي چند بار مزرعه را زير پا مي‌گذاشتيم. يادم مي‌آيد براي حيوانات مزرعه نمايش اجرا مي‌كردم! اما در آن دوران، بازيگري برايم خيلي جدي نبود و جزو روياهايم محسوب نمي‌شد. در دانشگاه بود كه پس از ملاقات با ريچارد كورتيس فيلمنامه‌نويس، كم‌كم جذب دنياي نمايش شدم و چند كار را با هم نوشتيم و در تعدادي نمايش كمدي آماتوري بازي كردم.

پدر و مادرم مي‌خواستند مهندس برق شوم. در دانشگاه اين رشته را خواندم، چون مي‌خواستم آنها را خوشحال كنم. در ضمن، حرفه پولسازي هم هست. ولي پس از آشنايي با كورتيس، احساس كردم متعلق به دنياي نمايش هستم.

تا مدت‌ها احساس مي‌كردم بايد در يك نمايش درام، يك نقش جدي را بازي كنم! دريافت اين جايزه انگيزه بيشتري براي كار به من داد و در عين حال متقاعدم كرد كه كار و حرفه‌ام را بايد جدي‌تر بگيرم.

طبيعي است كه بازيگر ديگري در اين نقش ظاهر نخواهد شد. به اين ترتيب، او به بايگاني تاريخ مي‌پيوندد. خيلي خوشحال مي‌شوم مستربين هم مثل كمدي‌هاي كلاسيك سينما و تلويزيون، تبديل به يك كار كلاسيك شود.

خودم را بيشتر يك بازيگر تلويزيوني مي‌دانم تا سينما. تلويزيون در تمام اين سال‌ها خانه اصلي‌ام بود. موفقيت در تلويزيون بود كه پايم را به سينما باز كرد.

بله، قسمت دوم كمدي ـ پليسي جاني انگليسي (2011) و اين برنامه تلويزيوني، حكم آخرين ديدارم را با تماشاگران داشت. مي‌خواستم خداحافظي‌ام كاملا طبيعي و به دور از سر و صدا و برنامه‌هاي خاص باشد. اين‌طوري بهتر است. هيچ وقت طرفدار شلوغ‌بازي و سروصدا نبودم. گفتم كه در زندگي شخصي‌ام آدم آرام و بي‌سر و صدايي هستم!

نمي‌دانم، ما كمدين‌هاي خيلي خوبي داريم و مطمئن هستم خيلي زود سر و كله چند تاي آنها پيدا مي‌شود كه با موفقيت و محبوبيت روبه‌رو شده و تبديل به يك چهره سرشناس مي‌شوند. اين جبر زمانه و حرفه ماست. هيچ وقت هيچ صندلي خالي نمي‌ماند. هميشه كسي هست كه آن را پر كند.